દૂર દૂર થી આવાજ આવે છે કોઈ મને બોલાવે છે
લાગે કદી એ પાસે, કદી એ દૂર, પણ આવાજ મને જાણીતો ને જાણીતો લાગે છે
અંતરના તારને ગુણગુણાવે છે, મને મારી ખુદની હસ્તી ભુલાવે છે એ ખુદમાં સમાવે છે
અપરિચિત બધું, ત્યાં પરિચિત બની જાય છે
મળ્યા ના હતા પરિચય મને જેના, પરિચય મને એના અપાવે છે
સંભાળતા સાદ એનો ભુલું જ્યાં ભાન મારું, મુજમાં અલૌકીક ભાન એ જગાવે છે
પડદો ચીરીને બહાર આવવા ને બહાર એમાંથી પ્રકાશમાં પ્રકાશ એનો બદલાય છે
બંધનોની ખેંચમાંથી ખેંચાતા ને ખેંચાતા, એક એક બંધન એમાં તૂટને તૂટતા જાય છે
ન દેખાતા એવા તેજના અલૌકીક સાગરમાં, ખુદને હું વિહરતો ને વિહરતો દેખાઉ છું
ના ત્યાં અંધારું છે, ના ત્યાં તેજ છે ના કોઈ બીજી હસ્તી છે
પણ કેવળ અનુભવ ને અનુભવનું જ્ઞાન છે
વાચા બની ગઈ મુક દૃષ્ટિ બની ગઈ શૂન્ય, છતા બધું જીવંત ને જીવંત જણાય છે
સદ્દગુરુ દેવેન્દ્ર ઘીયા (કાકા)